Tapınak

Hayat zor.. yaşamak zor..

Nefes almak bile zorluyor çoğu zaman..

Zor olsa da nefes alıyoruz.. güç olsa da çıkıyoruz düştüğümüz çukurlardan.. içinde bulunduğumuz karanlıktan çıkmak imkansız gibi gözüksede bişeyler tutup çekiyo bizi her zaman ışık tapınağına.. en umutsuz halimizde bile birileri hep yanımızda, ışık tapınağına giden yollarda..

Hayatın oluşturduğu boşluklarda kayboluyoruz kimi zaman da..geçen her saniyede biraz daha belirsizleşen boşluklarda... kopuk umarsız ve birbirinden bi haber yaşantılarda.. kurgulanan yaşantılar ne kadar farklı olsa da yaşanılan duygulara gidilen yollar başka sadece bu hayatta..

Çok yol var sonu işık tapınağına çıkan.. kimi uzun kmi kısa, kimi dikenli kimi çiçekli.. bazılarında güneş doğmaz bazılarında ışık hiç eksik olmaz.. kimi yollar çöl kadar sıcak, kimi uçsuz bucaksız buzul.. farklı insanlar farklı yollarda ama hep birileri var yanlarında.. o birileri sayesinde sonlanacak ışık tapınağına giden bütün yollar..

Hayat bizi sürüklerken bu yollara, göremez olsakta varacağımız noktayı bazı zamanlarda bilmek yeter sadece isnsana.. bazen bilmek yeter sadece insana yaşam mücadelesi kavramının altında tek başına ezilmediğini bilmek kendini bilmediğin yollara inmek değil de en güvendiğin yolların ardında arayabilmek ışığını.. gözlerin kapandığındaysa o ışığını görebilmek sadece işte çoğu zaman bunlar yeter nefes almaya.

Bazıları karanlık yolu seçer ışık tapınağına vardığında gözleri kamaşsın diye.. en zorudur bu yolda yürümek.. çok kişi olsa da yanında yalnızsındır aslında.. amaç ışık tapınağına gitmekten sapar ve yanında gerçek biri olmasıdır yeni amacın.. o biri oldukça gidilir o yolda.. zorluklara göğüs gerilir beraber.. eğer bırakırsa seni yarı yolda nedensiz.. çekilmez o yol ve çıkmak istersin.. işte o anda karanlıkta, o yolu seninle yürümek için seni bekleyen bir el uzanır sana doğru.. tutmak zordur ama tuttuğunda karanlık yeniden gülümser sana .. boğmaz seni.. ve beraber yürürsün o elle ışık tapınağına..

Mühim olan varmak mıdır ışık tapınağına bilinmez ama zihnin yürü der sana ardına hiç bakmadan sonunu düşünmeden ışığınla beraber yeni bir güne doğmak için hayata..

Duymak Istiyorum - Cemali

Ennja - Let Go

Yüzümde bir gülümsemeyle yürüyorum ışığa doğru geceli gündüzlü. Mutluluğun ışık olduğuna inanıyorum artık. Gündüzleri yürümek çok kolay, ya geceleri? Korku, tedirginlik ve acaba sorusu... Sürekli arkama bakmazsam rahat etmiyo içim. Arkama bakıp gördüklerm bazen (keşke)ler bazen de (iyiki)ler...

Birbirine dolanmış bi'kaç ipim var bu hayatta. Onları ayırmak teorik olarak çok basit ama tanımlayamadğım şeyler yalanlıyo tüm gerçek olan doğruları. Her şey yolunda giderken gidilen yolun yanlış olduğuna inandırabiliyo. O zaman yüzümdeki gülümseme sahte kalıyo bu hayatta. Ozaman çok üzülüyorum.

Tüm acılar dinmişken, başardım demişken hala soru işaretlerinin olduğunu anlamak üzse de, geçmişteki daha büyük acıların beni tüm bu acılardan uzaklara ittiğini ve özlediğim şeylerden soğuttuğunu hatta tiksindirdiğini görüp başarmaya bi adım daha yaklaşıyorum. Tüm bunlara sebep olan insanı hala sevmek, yanında olmayı istemek, ona yardım etmeye çalışmak içimde hissettiklerimden dolayı çok zor. Mutlaka sınr koymak gerektiriyo. Sınır koymak daha da zor bazen. Biraz özgür bıraktığımda kendimi çok acıyo hatta gözlerim doluyo. Zar zor ayırdığım ipler yeniden dolanıyo, arap saçına dönüyo.

Ama artık iplerle uğraşmayacağım. Uğraşırsam hayatım mahvolacak yine. Oldukları gibi kalsınlar. Oldukları gibi kabullendim artık tüm ipleri.